Ditengah maraknya perbincangan mengenai dihapusnya muatan lokal Bahasa Jawa dari kurikulum 2013. Bagi ane yang notabene mahasiswa Jurusan Bahasa & Sastra Jawa Unnes dalam hati pastilah bergejolak, walau begitu ane nggak boleh patah arang buat nglanjutin hidup, yang penting tetep move on. Kali ini ane mau ngeshare teks naskah drama berbahasa Jawa buat yang sedang cari-cari referensi dan contoh naskah drama bahasa Jawa.
Wayan Klentreng & Wayan Clunthang
Ing
sawijining dina, Raden Panji Wangsengsari lan para abdi, Ki Sebul lan Ki Pelet,
duweni niyat nututi rombongan para kadang Panji liyane. Karepe arep bebarengan
nggoleki Rden Panji Asmarabangun lan garwa kang nembe murca (ilang). Ananging
rombongan Raden Panji Wangsengsari ora bias nututi tindake para kadang Panji,
malah kesasar ana ing satengahing alas.
Raden Panji Wangsengsari : “Paman Sebul lan Paman
Pelet!”
Ki Sebul lan Ki Pelet : “Dalem Ndara, wonten menapa Ndara?”
Raden Panji Wansengsari : “Iki lho paman, gandheng cetha aku ora bisa nututi tindake
para kadang Panji, kaya luwih prayoga yen aku maladi hening ing tengah alas
kene. Sapa ngerti aku bisa oleh wangsite dewa.”
Ki Sebul : “Ngaten inggih prayogi, Ndara.
Kula kekalih badhe ngentosi saking katebihan.”
Ki Pelet : “Wehh, lha golek mala iki!
Nunggoni bendara mertapa, kathik kene adoh warung ya Kang!”
Ki Sebul : “Wah, lha kowe kuwi ya ngawer kok
Le. Lha yen ana warung ing tengah alas kaya ngene, njur sing arep jajan kuwi ya
sapa?”
Ki Pelet : “Iya ya kang, aku kok ora
kepikiran tekan semana. Kewan-kewan alas kene padha ora duwe dhuwit ya kang! Ya
sia-sia yen bukak warung ing tengah alas kene. Hahaha...”
Ki Sebul : “Woo..., pancen kowe!
Ana-ana wae sing kok karang!
Ki Pelet : “Hahaha...”
Raden Panji Wangsengsari : “Wis ah aja padha padu, kaya bocah cilik
wae. Aku tak miwiti tapaku ana kene.”
Ki Sebul lan Ki Pelet : “Inggih Ndara.”
Banjur Raden Panji Wangsengsari lenggah ana ing watu kang kumalasa ing sangisore
wit kang eyub. Sang Raden sedhakep saluku tunggal, mandeng pucaking grana,
nutupi babahan hawa sanga, lenging cipta nyenyuwun nugrahane Hyang Manon, amrih
enggal ketemu kadang sing digoleki. Awit banget gentur olehe mertapa, bangsa
alus ing sakiwa tengene Raden Panji Wangsengsari padha ngalih, amarga ora kuwat
karo genture olehe tapa sang Raden. Ora kenyana-nyana jebul ana macan gembong
sak pedhet gedhene niyat arep mangsa sang Raden. Ki Sebul lan Ki Pelet kaget
jalaran weruh ana macan gedhe sing arep mangsa bendarane, banjur nggugah tapane
sang Raden. Raden Panji Wangsengsari tangi banjur nigas si macan gembong kuwi
mau nganggo kerise. Nggero macan gembong mau katigas kerise sang Raden nganti
tumekaning pati. Nanging sawise mati malah bangkene ora katon, sing katon malah
Dewa ing Cakrakembang, Sanghyang Bethara Kamajaya. Banjur Raden Panji
Wangsengsari lan abdine padha sumungkem.
Raden Panji Wangsengsari : “Titah ulun pujangkara sira kaki Panji
Wangsengsari!”
Bethara Kamajaya : “Iya, mara age enggal matura!”
Raden Panji Wangsengsari : “Dhuh pukulun sang Binanthara. Awrat kula
nyangkul ing jejibahan ngupadi kadang ingkang nembe murca. Mangka kula kados
tiyang bingung, bebasan kinjeng tanpa soca, kathik kapulet ing lelampahan. Mugi
paduka paring kalidamar dhumateng kula.”
Bethara Kamajaya : “Titah Ulun Panji Wangsengsari! Dina iki kadangira
Panji Asmarabangun lagi kapulet ing lelakon. Wruhira kaki, yen dina iki si
Asmarabangun dumunung ana kraton Purwacarita, ing bumi Tirta-kencana alias
Toya-jene
Raden Panji Wangsengsari : “Wonten ing kraton Purwacarita, Pukulun?”
Bethara Kamajaya : “Iya pancen ana ing Purwacarita! Prabu Purnamadewa
ndhusta kadangmu Asmarabangun digawa ana ing Purwacarita.”
Raden Panji Wangsengsari : “Jalaran menapa kok kadang kula, ngantos
dumugi kraton Purwacarita?”
Bethara Kamajaya : “Si Asmarabangun digawa ing Purwacarita iku
jalaran abot ing tinangisan putri Prabu Purnamadewa, Dyah-ayu Purnamawati sing
kepengin banget digarwa dening kadangira. Malah sekar kedhaton iku tekade pilih
mati yan ora kelakon.”
Raden Panji Wangsengsari : “Lajeng, kados pundi kahananipun kangmas
Asmarabangun?”
Bethara Kamajaya : “Saiki si Asmarabangun wis kelakon dhaup karo si
pembayun iku.”
Raden Panji Wangsengsari : “Oh, jebul mekaten, Pukulun ...”
Bethara Kamajaya : “Iya pancen mengkono, malah rayine Dewi
Purnamawati, ingkang asma Dewi nawangsari kang ayune kaluwih-luwih, kepengin
dhaupmarang sliramu.”
Raden Panji Wangsengsari : “Kaliyan kula? Oh, cckk cckk cckk ...!”
Bethara Kamajaya : “Bener kaki, Dewi Nawangsari kepengin banget kok
garwa, mula iku jodhoira kang pinasthi!”
Raden Panji Wangsengsari : “Kadosipun angel pinanggih nalar, kepaggih
mawon dereng nate, saha dereng nate tatap wadana, lha kok Dewi Nawangsari
gandrung dhateng kula?”
Bethara Kamajaya ; “Lha yen pancen Bathara ngersakake, kaya ora ana
bab kang mokal tumrap panjenengane.”
Raden Panji Wangsengsari : “Inggih Pukulun, lajeng jodho menika lak
nggih kedah tatap wadana, nanging kula dereng babar pisan Pukulun.”
Bethara Kamajaya : “Anane sang putri iku kayungyun marang sira iku ya
amarga wis ketemu lan sapejagong kalawan sira ana sajroning pangimpen. Malah
kedaya keladuking karep, sang putri nandhang asmara. Ya sira kaki Panji
Wangsengsari kang pinesthi jejodho.”
Raden Panji Wangsengsari : “Dhuh Pukulun Sanghyang Kamajaya ingkang
satuhu kinabekten. Sembah nuwun dene paduka sampun kepareng jodho dhateng kula.
Namung kadospundi amrih kula saged enggal cepet dumugi Purwacarita, temah saged
kepanggih kangmas Panji Asmarabangun, tuwin kaliyan Dewi Nawangsasi? Mugi
pukulun kepareng maringi sarana.”
Bethara Kamajaya : “Mara lungguha cedak mrene! Iki
sira tak paringi sarana aran “Suri-penatas’. Kanthi pusaka iki sira bisa ilang
ing dirganta, kang ndadekake cepet tekan ing kraton Purwacarita. Mung mengko
yen wis tekan ing papan sing sira tuju pusaka iki bakal musna bali ing
kahyangan.”
Raden Panji Wangsengsari : “Inggih Pukulun, matur sembah nuwun
pambiyantunipun.”
Sawise maringake ‘Suri-penatas’ marang Raden Panji Wangsengsari, Hyang
Kamajaya bali marang Kahyangan. Banjur sawise nampa ‘Suri-penatas’ sang Raden
lan para abdi tumuju kraton purwacarita.
No comments:
Post a Comment